Na het overlijden van haar moeder vorig jaar, druppelt het besef bij Erica Meiland binnen dat zij nu de oudsten zijn. “Martien wordt 62 en ik 60. Dan denk je wel: wat oud joh”, spreekt ze vrijuit in Weekend.
Ook soms als ze Martien ziet lopen bedenkt ze zich: “Wat loop jij krom.” Dan is er geen ontkennen meer aan. “We worden oud.”
Het getal 60 weegt symbolisch toch een pak zwaarder dan 50 voor Erica. “Je bent dan gewoon een halve bejaarde”, klinkt ze nuchter.
En toch voelt Erica zich helemaal niet zo. Het beeld van vroeger, dat iemand van 60 écht oud is, strookt niet met haar beleving. “Dan word je op een gegeven moment zelf die leeftijd en dan denk je: dat klopt gewoon niet.”
Dat het leven op 60 wat fragieler wordt, vindt Erica bij de logica van het leven passen. “Je staat toch wat dichter bij de dood”, besluit ze in Weekend.
